Το scooter, η κίνηση, το κορίτσι και... η πρώτη κίνηση!

Απόψε είδα ένα όνειρο, που ξεκίνησε σαν... εφιάλτης, αλλά η εξέλιξή του ήταν πολύ διαφορετική, απρόσμενα καλή! Ήμουν λέει στην εποχή που οι πόλεις ανήκαν στα αυτοκίνητα κι όχι στους ανθρώπους, όταν όλοι οι δρόμοι ήταν "μποτιλιαρισμένοι" κι επικίνδυνοι, τα πεζοδρόμια κατειλημμένα από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα κι ο αέρας βρώμικος. Εγώ, ήμουν από τους πρωτοπόρους που δεν οδηγούσαν τετράτροχο τέρας, αλλά δίκυκλο, ένα ευέλικτο αλλά αξιόπιστο και δυνατό σκούτερ.
Μπαίνω στην Πλαπούτα στο Νέο Ηράκλειο, ο δρόμος είναι ελεύθερος. Ανοίγω το γκάζι κι ο κινητήρας ανεβάζει στροφές πρόθυμα, επιταχύνοντας το scooter μου γρήγορα αλλά ομαλά. Στο ύψος της Αττικής Οδού κάνω δεξιά και πιάνω την Ομορφοκλησιάς, που πάει Καλογρέζα και συνεχίζει στο Γαλάτσι ως Λεωφόρος Βεϊκου. Εδώ τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται ζόρικα. Πολλά αυτοκίνητα που κινούνται με ρυθμό κοπαδιού βοοειδών, νεύρα, μούτζες, βρισίδι. Ευτυχώς το ευέλικτο μηχανάκι μου, μου επιτρέπει να μένω αποστασιοποιημένος από όλα αυτά. Κάνω τους απαραίτητους ελιγμούς ανάμεσα στα αυτοκίνητα και που και που τρώω καμιά μούτζα ή κανένα αγιασμό, αλλά όλα καλά: ο κήπος είναι ανθηρός.
Πιάνω τη Σπύρου Λούη στο Ολυμπιακό. Απελπισία, για τους Ι.Χήδες δηλαδή, εμένα τι με νοιάζει? Το σκουτεράκι μου να'ναι καλά και κανένα μποτιλιάρισμα δε με τρομάζει. Συνεχίζω τους ελιγμούς ανάμεσα στα ακινητοποιημένα αυτοκίνητα, μούτζα, αγιασμός κλπ. Συνηθισμένα πράγματα. Κι εκεί, κάνοντας σφήνα ανάμεσα σε ένα φορτηγό και μια Mercedes, την είδα! Εγκλωβισμένη στο μικρό αυτοκινητάκι της, περίμενε καρτερικά την ατελείωτη ουρά να κινηθεί έστω ένα μέτρο. Είχε το παράθυρο κατεβασμένο κι άκουγε μουσική.
Δεν προσέχω βέβαια οποιαδήποτε όμορφη γυναίκα συναντήσω στο δρόμο, αλλά αυτή είχε ένα βλέμμα! Ήμουν δίπλα της, λίγα εκατοστά μας χώριζαν, αρκούσε να της πω μια λέξη, μια "καλημέρα" για να... Για να ... τι? "Το πιθανότερο είναι ότι με τα νεύρα που θα έχει τώρα θα με διαολοστείλει" σκέφτηκα "μάλλον δεν είναι οι καταλληλότερες συνθήκες για φλερτ". Ωστόσο δεν απομακρύνθηκα, αν και μπορούσα. Το βλέμμα της με είχε μαγνητίσει!
Και τότε έγινε το θαύμα! Με κοίταξε και με ρώτησε απλά -σαν να με ήξερε χρόνια: "Με παίρνεις μαζί σου? Μου έρχεται τρέλα εδώ!" "Γιατί όχι?" είπα τάχα αδιάφορα, προσπαθώντας να μη φωνάξω από τη χαρά μου "αλλά πως? Θέλω να πω, που θα αφήσεις το αυτοκίνητο?" "Να, εδώ δεξιά έχει κάτι στενάκια... αν μπορείς να με περιμένεις δεν θα κάνω πάνω από δυο λεπτά." Πράγματι, σε δυο-τρία λεπτά, φορούσε το κράνος μου κι ανέβαινε στη θέση του συνεπιβάτη!

Τη λένε Μάρθα και δουλεύει σε μια διαφημιστική εταιρία απέναντι από τον ΟΤΕ. Είναι γραφίστρια. Δυστυχώς, παρόλο που δε βιαζόμουνα καθόλου στο δρόμο, δεν μπορέσαμε να πούμε και πολλά: σε λιγότερο από δέκα λεπτά είχαμε φτάσει. "Απίστευτο!" είπε η Μάρθα "κανονικά κάνω σαράντα λεπτά μέχρι εδώ!" κι αυτή ήταν η ατάκα που μου χρειαζότανε. "Δηλαδή, φτάσαμε τριάντα λεπτά νωρίτερα?" τη ρώτησα "Τότε δεν πίνουμε ένα καφέ στα γρήγορα αφού έχεις χρόνο?"
Φυσικά δέχτηκε. Κέρασε μάλιστα αυτή. Και το καλύτερο? Δεν ήταν ο πρώτος και τελευταίος μας! Προβλέπεται να πιούμε πολλούς καφέδες ακόμη κι όχι μόνο! Εξάλλου, αύριο βράδυ θα πάμε για ποτό! Όχι με το αυτοκίνητο! Θα περάσω να την πάρω με το σκούτερ μου - μου έδωσε τη διεύθυνσή της!

Πάντως, όταν ξύπνησα, παρόλο που τελικά ο "εφιάλτης" μου εξελίχθηκε πολύ ευχάριστα, ένιωσα ανακούφιση που δεν είμαστε ακόμη σ' εκείνη τη "βάρβαρη" εποχή. Έστω κι αν δεν κάνει πλέον εντύπωση στα κορίτσια το σκουτεράκι μου, αφού όλοι με τέτοια μετακινούνται! Ο καθαρός αέρας, οι όμορφες πόλεις χωρίς αυτοκίνητα, θόρυβο και καυσαέρια, οι ελεύθεροι χώροι, είναι αγαθά ανεκτίμητα!


Η ιστορία γράφτηκε από:

"Κώστας Μοτζελάς

 Νέα Ιωνία"