Πως ήταν η πόλη πριν τα scooter: σελίδες από το ημερολόγιο του πατέρα μου.

scooter, moto,μηχανάκι, παπί, μοτοσυκλέτα, μοτοσυκλέτες

Σήμερα, σε μια κασέλα με παλιά πράγματα, βρήκα το ημερολόγιο του πατέρα μου. Το ονόμαζε "Ημερολόγιο Βραδυπορείας" γιατί το έγραφε μέσα στο αυτοκίνητο (το μεταφορικό μέσον που χρησιμοποιούνταν κατά κανόνα στην εποχή του), στις ατελείωτες ώρες που περίμενε κάθε μέρα ακινητοποιημένος στα φανάρια ή σε μπλοκαρισμένες ουρές ("μποτιλιαρίσματα" τα αποκαλεί στο ημερολόγιο - τι αστεία λέξη, άραγε όλοι έτσι τα λέγανε ή ήταν επινόηση του πατέρα μου?). Μέσα από τις σελίδες του αναδύεται το άρωμα μιας εποχής που θυμάμαι πολύ θολά. Άρωμα βενζίνης, αφού ο αέρας τότε ήταν μολυσμένος από τις εκπομπές τοξικών αερίων των αυτοκινήτων. Μια εποχή που το να κινηθείς στους δρόμους της πόλης ήταν ταλαιπωρία, αφού ήταν κατηλημένοι από αυτοκίνητα, όπως και κάθε ελεύθερος χώρος, ακόμη κι αυτοί που προορίζονταν για τους πεζούς. Μια εποχή πολύ διαφορετική από τη δική μας, που η πόλη είναι ευκολοδιάβατη, ο αέρας καθαρός, οι ελεύθεροι χώροι άφθονοι.
Το ημερολόγιο αυτό λέει καταπληκτικά πράγματα, πολλά από αυτά τα θυμάμαι, αλλά τότε ήμουν παιδί και δεν τα καταλάβαινα. Πως τα αυτοκίνητα καταδυνάστευαν τη ζωή μας κι η πόλη ολόκληρη λειτουργούσε γι αυτά αντί για τους ανθρώπους, πως το πανάκριβο αυτοκίνητό του, που ο πατέρας μου περηφανευόταν γι αυτό, τον έκανε δυστυχισμένο και του "έτρωγε" πολύτιμο χρόνο από τη ζωή του, πως οι πιο απλές δουλειές της καθημερινότητας -ψώνια, μετακίνηση στο γραφείο, επισκέψεις, πληρωμές λογαριασμών- γίνονταν σωστό μαρτύριο, εξαιτίας αυτού του δυσκίνητου μέσου μεταφοράς. Αλλά και πως άλλαξε η ζωή του πατέρα μου -και κατ' επέκταση κι η δική μου- όταν αποφάσισε να αγοράσει το πρώτο του scooter -ένα GTS 300i EVO της SYM και να αφήσει το αυτοκίνητο στο γκαράζ. Είχε πια περισσότερη ενέργεια, περισσότερο κέφι και ελεύθερο χρόνο, δεν γυρνούσε σπίτι εκνευρισμένος και αγχωμένος από την ταλαιπωρία του δρόμου. Τότε γεννήθηκε κι η μικρή μου αδελφή!

Σκέφτηκα λοιπόν πως όλοι έχουμε αναμνήσεις από εκείνη την εποχή - την εποχή πριν τα scooter. Κι έφτιαξα αυτό το blog για να τις μοιραστούμε. Να συγκρίνουμε εκείνη την εποχή με τη σημερινή, που ο καθαρός αέρας, οι ελεύθεροι χώροι, οι άνετες μετακινήσεις, θεωρούνται δεδομένα. Περιμένω τις ιστορίες σας!

Το scooter, που άλλαξε τη ζωή μας!

(scooter, moto, μηχανάκι, μοτοσυκλέτες)
Στην πρώτη σελίδα  του ημερολογίου του, ο πατέρας μου περιγράφει πως για να πάει από το σπίτι μας στα Βριλήσσια, στο γραφείο του στο Χαλάνδρι, χρειαζότανε περίπου σαράντα λεπτά. Πόση ώρα έκανε σε κάθε φανάρι, που έπιανε το "μποτιλιάρισμα" και πόση ώρα έκανε να ξεμπλοκάρει, πόση ώρα του έπαιρνε συνήθως να βρει πάρκινγκ (τεράστιο πρόβλημα της εποχής!) και πόση ώρα έκανε από εκεί μέχρι το γραφείο του. Το σύνολο σαράντα λεπτά - στις κακές μέρες και περισσότερο- για μια διαδρομή που σήμερα με scooter δεν είναι παραπάνω από δέκα λεπτά.

Αλλά και τότε, με ένα scooter τόσο θα έκανε κι ας ήταν οι δρόμοι "μποτιλιαρισμένοι". Το ήξερε αυτό, το γράφει και στο "ημερολόγιο βραδυπορείας" πόσο ζήλευε τα "τυπάκια με τα scooterάκια" που τον προσπερνούσαν και χάνονταν μπροστά του, καθώς αυτός έμενε κολλημένος στο ίδιο σημείο. Δεν το αποφάσιζε όμως, να εγκαταλείψει το ογκώδες, δυσκίνητο και ρυπογόνο αυτοκίνητό του για χάρη ενός compact, ευέλικτου και καθαρού scooter. Όσο κι αν καταλάβαινε πως αυτό θα βελτίωνε τη ζωή του, δεν το αποφάσιζε.

Βλέπετε, ο πατέρας μου ήταν πολύ υπερήφανος για το μεγάλο του 4Χ4, ικανό να κινηθεί και στους πιο δύσβατους χωματόδρομους, που είχε όμως ανέσεις λιμουζίνας και επιδόσεις σπορ αυτοκινήτου. Τον θυμάμαι ακόμη να παινεύεται ότι πιάνει τα 100 σε 7 δευτερόλεπτα κι έχει τελική ταχύτητα 240 χιλιόμετρα την ώρα! Πως να αφήσει ένα τέτοιο "εργαλείο" για να καβαλήσει ένα... σκουτεράκι?

Βέβαια στην πράξη, αυτό το σούπερ-εργαλείο, όχι 240 χιλιόμετρα δεν μπορούσε να πιάσει, αλλά ούτε 40, στους μόνιμα "μποτιλιαρισμένους" δρόμους. Και φυσικά, ούτε συζήτηση να το πάει στους χωματόδρομους για να χαρεί τις εκτός δρόμου δυνατότητές του: ένα τόσο ακριβό αυτοκίνητο, δεν πας να το σπάσεις στα κατσάβραχα!

Το πηγαινοέφερνε λοιπόν στους πηγμένους δρόμους της πόλης, δουλειά-σπίτι, σπίτι-δουλειά, μαζί με τα νεύρα του, το άγχος του, την ταλαιπωρία του και τις καθυστερήσεις. Κι όλο έλεγε "αυτοί οι τυχεράκηδες με τα scooter!", λες και δεν μπορούσε να πάρει κι αυτός ένα! Αλλά ταυτιζότανε με το αυτοκίνητό του. Λες κι αυτό το "θηρίο" του "δάνειζε" τη δύναμή του κι αν αντί γι αυτό οδηγούσε ένα scooter, θα ένιωθε μειονεκτικά.

Τώρα βέβαια -που το scooter, το ποδήλατο και το μετρό, είναι τα αποκλειστικά μέσα μεταφοράς στην πόλη- μας φαίνονται αστεία όλα αυτά. Ποιος θα σκεφτόταν σήμερα, να πάει από το σπίτι στο γραφείο με... αυτοκίνητο? Και ποιος θα έβαζε τον εαυτό του σε τέτοια ταλαιπωρία και θα έχανε τόσο χρόνο από τη ζωή του, μόνο και μόνο γιατί θα ένιωθε πως το ακριβό αυτοκίνητό του τον... "ανεβάζει"? Είναι τρελά πράγματα αυτά, αλλά φαίνεται πως αυτό ήταν το πνεύμα εκείνης της εποχής. Δεν ήταν ο πατέρας παράξενος αλλά η εποχή του.

Έτσι ο πατέρας μου -όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι τότε- πήγαινε στο γραφείο εκνευρισμένος και αγχωμένος και πολύ συχνά, καθυστερημένος. Επειδή έπρεπε να υποβληθεί στην ίδια ταλαιπωρία και στο γυρισμό, επέστρεφε σπίτι επίσης αγχωμένος κι εκνευρισμένος, με τόσο κακή διάθεση που δεν μπορούσε να ασχοληθεί με τον εαυτό του και την οικογένειά του. Μέχρι που συνέβει ένα κοσμοϊστορικό γεγονός, που άλλαξε τη ζωή του: ήρθε στην Ελλάδα το scooter GTS 300i EVO της SYM! Το mega-scooter που ο πατέρας μου ερωτεύθηκε με την πρώτη ματιά!
Αν και το SYM GTS 300i του είχε γίνει έμμονη ιδέα και μιλούσε όλη μέρα γι αυτό, πάλι δεν το αγόραζε, με διάφορες δικαιολογίες. Η βασικότερη ήταν ότι "χρωστάω ακόμη τις δόσεις του αυτοκινήτου, θα βάλω κι άλλες για να το scooter?". Άδικα η μητέρα μου του εξηγούσε το αυτονόητο: ότι με την οικονομία που θα κάνει κάθε μήνα στη βενζίνη -αν χρησιμοποιεί το scooter αντί για το αυτοκίνητο- θα κάνει άμεση απόσβεση των δόσεων! Ουσιαστικά όχι μόνο δεν θα του κόστιζε τίποτα, αλλά θα είχε και κέρδος!
Στο τέλος ήταν αυτή που με δική της πρωτοβουλία έδωσε τη λύση: στην επέτειό τους -που ο πατέρας μου μέσα στο άγχος του την είχε για άλλη μια φορά ξεχάσει- του το έκανε δώρο. Ακόμη θυμάμαι την έκφραση μικρού παιδιού στο πρόσωπό του όταν το είδε. Κι έτσι άλλαξε τη ζωή του αλλά και τη ζωή μας!

 

Το ηλεκτρικό μου ποδήλατο

electric bikes, ηλεκτρικά ποδήλατα, ηλεκτροκίνηση, οικολογικά μέσα μεταφοράς, ποδηλασία, ποδηλάτες

Εγώ δεν θέλω να γράψω μια ιστορία από το... μέλλον, αλλά για το παρόν. Μένω στα Χανιά, αλλά έχω ζήσει χρόνια στην Αθήνα. Ως Αθηναίος λοιπόν, ήμουν μαθημένος να πηγαίνω παντού με το αυτοκίνητο, έστω κι αν αυτό σήμαινε ατελείωτες ώρες σε μποτιλιαρίσματα και πρόσθετο χαμένο χρόνο για να ψάχνω να παρκάρω. Όταν ήρθα στα Χανιά όμως, μου έκανε πολύ θετική εντύπωση, ότι εδώ κυκλοφορεί πολύς κόσμος με ποδήλατα. Αυτό το οικολογικό και οικονομικό μέσο, στην πόλη μας κερδίζει όλο και περισσότερους υποστηρικτές κι όχι μόνο νέους αλλά και μεγαλύτερων ηλικιών. Είναι πολύ πρωτότυπο κι ενδιαφέρον, να περνάς έξω από τα δικαστήρια και να βλέπεις μεσήλικες δικηγόρους ή και δικαστές, να καταφθάνουν για κάποια δίκη, με το ποδήλατό τους και το χαρτοφύλακα στο... καλάθι!

Εγώ ωστόσο, συνέχιζα κι εδώ να χρησιμοποιώ το αυτοκίνητό μου, με τη δικαιολογία ότι ήμουν έξω από την πόλη και δεν με εξυπηρετεί το ποδήλατο (ζω σε ένα χωριό δέκα χιλιόμετρα έξω από τα Χανιά). Αλλά μετά από μερικούς μήνες, και αφού η βενζίνη ακρίβηνε παράλογα, άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά τη λύση του ποδηλάτου. Επιπλέον, εκτός από το κόστος της βενζίνης, ήταν και το πρόβλημα του πάρκινγκ, που στο κέντρο της πόλης είναι ιδιαίτερα δύσκολο.


Δεν είμαι όμως αρκετά γυμνασμένος για να μπορώ να κάνω δέκα χιλιόμετρα για να πάω στη δουλειά μου, κι άλλα δέκα για να γυρίσω σπίτι, είκοσι, καθημερινά με ποδήλατο! Αυτό πια είναι πρωταθλητισμός! Τότε πρόσεξα πρώτη φορά τα ηλεκτρικά ποδήλατα. Υπάρχουν σε πολλές παραλλαγές και σχέδια κι εδώ τα συνηθίζουν πολύ. Έψαξα και βρήκα την εταιρία που τα εισάγει -την Power Bikes-  και ρώτησα τι γίνεται με αυτά. Δοκίμασα ένα κι ενθουσιάστηκα! Η υποβοήθηση στο πετάλι κάνει τη χρήση τους άνετη και ξεκούραστη για πολλά χιλιόμετρα. Για μεγαλύτερη αυτονομία, εμφανίζεται μόνο όταν χρειάζεται, όταν δλδ το πετάλι "βαραίνει", πχ ανηφόρες. Παράλληλα, αγοράζοντας μαζί με το ποδήλατο ένα ηλιακό πάνελ φόρτισης της μπαταρίας (είναι πολύ φτηνό) έχεις ένα μέσο μεταφοράς, απόλυτα οικονομικό και οικολογικό! Κι έτσι απέκτησα το ηλεκτρικό μου ποδήλατο κι άφησα το αυτοκίνητο στο γκαράζ!
Μετά από αρκετούς μήνες χρήσης, είμαι πολύ ευχαριστημένος, εξοικονομώ χρόνο και χρήματα, κι έχω βελτιώσει πολύ τη φυσική μου κατάσταση.

"Η ιστορία γράφτηκε από:

Παναγιώτης Βαβάς

 Χανιά"

Το scooter, η κίνηση, το κορίτσι και... η πρώτη κίνηση!

Απόψε είδα ένα όνειρο, που ξεκίνησε σαν... εφιάλτης, αλλά η εξέλιξή του ήταν πολύ διαφορετική, απρόσμενα καλή! Ήμουν λέει στην εποχή που οι πόλεις ανήκαν στα αυτοκίνητα κι όχι στους ανθρώπους, όταν όλοι οι δρόμοι ήταν "μποτιλιαρισμένοι" κι επικίνδυνοι, τα πεζοδρόμια κατειλημμένα από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα κι ο αέρας βρώμικος. Εγώ, ήμουν από τους πρωτοπόρους που δεν οδηγούσαν τετράτροχο τέρας, αλλά δίκυκλο, ένα ευέλικτο αλλά αξιόπιστο και δυνατό σκούτερ.
Μπαίνω στην Πλαπούτα στο Νέο Ηράκλειο, ο δρόμος είναι ελεύθερος. Ανοίγω το γκάζι κι ο κινητήρας ανεβάζει στροφές πρόθυμα, επιταχύνοντας το scooter μου γρήγορα αλλά ομαλά. Στο ύψος της Αττικής Οδού κάνω δεξιά και πιάνω την Ομορφοκλησιάς, που πάει Καλογρέζα και συνεχίζει στο Γαλάτσι ως Λεωφόρος Βεϊκου. Εδώ τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται ζόρικα. Πολλά αυτοκίνητα που κινούνται με ρυθμό κοπαδιού βοοειδών, νεύρα, μούτζες, βρισίδι. Ευτυχώς το ευέλικτο μηχανάκι μου, μου επιτρέπει να μένω αποστασιοποιημένος από όλα αυτά. Κάνω τους απαραίτητους ελιγμούς ανάμεσα στα αυτοκίνητα και που και που τρώω καμιά μούτζα ή κανένα αγιασμό, αλλά όλα καλά: ο κήπος είναι ανθηρός.
Πιάνω τη Σπύρου Λούη στο Ολυμπιακό. Απελπισία, για τους Ι.Χήδες δηλαδή, εμένα τι με νοιάζει? Το σκουτεράκι μου να'ναι καλά και κανένα μποτιλιάρισμα δε με τρομάζει. Συνεχίζω τους ελιγμούς ανάμεσα στα ακινητοποιημένα αυτοκίνητα, μούτζα, αγιασμός κλπ. Συνηθισμένα πράγματα. Κι εκεί, κάνοντας σφήνα ανάμεσα σε ένα φορτηγό και μια Mercedes, την είδα! Εγκλωβισμένη στο μικρό αυτοκινητάκι της, περίμενε καρτερικά την ατελείωτη ουρά να κινηθεί έστω ένα μέτρο. Είχε το παράθυρο κατεβασμένο κι άκουγε μουσική.
Δεν προσέχω βέβαια οποιαδήποτε όμορφη γυναίκα συναντήσω στο δρόμο, αλλά αυτή είχε ένα βλέμμα! Ήμουν δίπλα της, λίγα εκατοστά μας χώριζαν, αρκούσε να της πω μια λέξη, μια "καλημέρα" για να... Για να ... τι? "Το πιθανότερο είναι ότι με τα νεύρα που θα έχει τώρα θα με διαολοστείλει" σκέφτηκα "μάλλον δεν είναι οι καταλληλότερες συνθήκες για φλερτ". Ωστόσο δεν απομακρύνθηκα, αν και μπορούσα. Το βλέμμα της με είχε μαγνητίσει!
Και τότε έγινε το θαύμα! Με κοίταξε και με ρώτησε απλά -σαν να με ήξερε χρόνια: "Με παίρνεις μαζί σου? Μου έρχεται τρέλα εδώ!" "Γιατί όχι?" είπα τάχα αδιάφορα, προσπαθώντας να μη φωνάξω από τη χαρά μου "αλλά πως? Θέλω να πω, που θα αφήσεις το αυτοκίνητο?" "Να, εδώ δεξιά έχει κάτι στενάκια... αν μπορείς να με περιμένεις δεν θα κάνω πάνω από δυο λεπτά." Πράγματι, σε δυο-τρία λεπτά, φορούσε το κράνος μου κι ανέβαινε στη θέση του συνεπιβάτη!

Τη λένε Μάρθα και δουλεύει σε μια διαφημιστική εταιρία απέναντι από τον ΟΤΕ. Είναι γραφίστρια. Δυστυχώς, παρόλο που δε βιαζόμουνα καθόλου στο δρόμο, δεν μπορέσαμε να πούμε και πολλά: σε λιγότερο από δέκα λεπτά είχαμε φτάσει. "Απίστευτο!" είπε η Μάρθα "κανονικά κάνω σαράντα λεπτά μέχρι εδώ!" κι αυτή ήταν η ατάκα που μου χρειαζότανε. "Δηλαδή, φτάσαμε τριάντα λεπτά νωρίτερα?" τη ρώτησα "Τότε δεν πίνουμε ένα καφέ στα γρήγορα αφού έχεις χρόνο?"
Φυσικά δέχτηκε. Κέρασε μάλιστα αυτή. Και το καλύτερο? Δεν ήταν ο πρώτος και τελευταίος μας! Προβλέπεται να πιούμε πολλούς καφέδες ακόμη κι όχι μόνο! Εξάλλου, αύριο βράδυ θα πάμε για ποτό! Όχι με το αυτοκίνητο! Θα περάσω να την πάρω με το σκούτερ μου - μου έδωσε τη διεύθυνσή της!

Πάντως, όταν ξύπνησα, παρόλο που τελικά ο "εφιάλτης" μου εξελίχθηκε πολύ ευχάριστα, ένιωσα ανακούφιση που δεν είμαστε ακόμη σ' εκείνη τη "βάρβαρη" εποχή. Έστω κι αν δεν κάνει πλέον εντύπωση στα κορίτσια το σκουτεράκι μου, αφού όλοι με τέτοια μετακινούνται! Ο καθαρός αέρας, οι όμορφες πόλεις χωρίς αυτοκίνητα, θόρυβο και καυσαέρια, οι ελεύθεροι χώροι, είναι αγαθά ανεκτίμητα!


Η ιστορία γράφτηκε από:

"Κώστας Μοτζελάς

 Νέα Ιωνία"