(scooter, moto, μηχανάκι, μοτοσυκλέτες)
Στην πρώτη σελίδα του ημερολογίου του, ο πατέρας μου περιγράφει πως για να πάει από το σπίτι μας στα Βριλήσσια, στο γραφείο του στο Χαλάνδρι, χρειαζότανε περίπου σαράντα λεπτά. Πόση ώρα έκανε σε κάθε φανάρι, που έπιανε το "μποτιλιάρισμα" και πόση ώρα έκανε να ξεμπλοκάρει, πόση ώρα του έπαιρνε συνήθως να βρει πάρκινγκ (τεράστιο πρόβλημα της εποχής!) και πόση ώρα έκανε από εκεί μέχρι το γραφείο του. Το σύνολο σαράντα λεπτά - στις κακές μέρες και περισσότερο- για μια διαδρομή που σήμερα με scooter δεν είναι παραπάνω από δέκα λεπτά.
Αλλά και τότε, με ένα scooter τόσο θα έκανε κι ας ήταν οι δρόμοι "μποτιλιαρισμένοι". Το ήξερε αυτό, το γράφει και στο "ημερολόγιο βραδυπορείας" πόσο ζήλευε τα "τυπάκια με τα scooterάκια" που τον προσπερνούσαν και χάνονταν μπροστά του, καθώς αυτός έμενε κολλημένος στο ίδιο σημείο. Δεν το αποφάσιζε όμως, να εγκαταλείψει το ογκώδες, δυσκίνητο και ρυπογόνο αυτοκίνητό του για χάρη ενός compact, ευέλικτου και καθαρού scooter. Όσο κι αν καταλάβαινε πως αυτό θα βελτίωνε τη ζωή του, δεν το αποφάσιζε.
Στην πρώτη σελίδα του ημερολογίου του, ο πατέρας μου περιγράφει πως για να πάει από το σπίτι μας στα Βριλήσσια, στο γραφείο του στο Χαλάνδρι, χρειαζότανε περίπου σαράντα λεπτά. Πόση ώρα έκανε σε κάθε φανάρι, που έπιανε το "μποτιλιάρισμα" και πόση ώρα έκανε να ξεμπλοκάρει, πόση ώρα του έπαιρνε συνήθως να βρει πάρκινγκ (τεράστιο πρόβλημα της εποχής!) και πόση ώρα έκανε από εκεί μέχρι το γραφείο του. Το σύνολο σαράντα λεπτά - στις κακές μέρες και περισσότερο- για μια διαδρομή που σήμερα με scooter δεν είναι παραπάνω από δέκα λεπτά.
Αλλά και τότε, με ένα scooter τόσο θα έκανε κι ας ήταν οι δρόμοι "μποτιλιαρισμένοι". Το ήξερε αυτό, το γράφει και στο "ημερολόγιο βραδυπορείας" πόσο ζήλευε τα "τυπάκια με τα scooterάκια" που τον προσπερνούσαν και χάνονταν μπροστά του, καθώς αυτός έμενε κολλημένος στο ίδιο σημείο. Δεν το αποφάσιζε όμως, να εγκαταλείψει το ογκώδες, δυσκίνητο και ρυπογόνο αυτοκίνητό του για χάρη ενός compact, ευέλικτου και καθαρού scooter. Όσο κι αν καταλάβαινε πως αυτό θα βελτίωνε τη ζωή του, δεν το αποφάσιζε.Βλέπετε, ο πατέρας μου ήταν πολύ υπερήφανος για το μεγάλο του 4Χ4, ικανό να κινηθεί και στους πιο δύσβατους χωματόδρομους, που είχε όμως ανέσεις λιμουζίνας και επιδόσεις σπορ αυτοκινήτου. Τον θυμάμαι ακόμη να παινεύεται ότι πιάνει τα 100 σε 7 δευτερόλεπτα κι έχει τελική ταχύτητα 240 χιλιόμετρα την ώρα! Πως να αφήσει ένα τέτοιο "εργαλείο" για να καβαλήσει ένα... σκουτεράκι?
Βέβαια στην πράξη, αυτό το σούπερ-εργαλείο, όχι 240 χιλιόμετρα δεν μπορούσε να πιάσει, αλλά ούτε 40, στους μόνιμα "μποτιλιαρισμένους" δρόμους. Και φυσικά, ούτε συζήτηση να το πάει στους χωματόδρομους για να χαρεί τις εκτός δρόμου δυνατότητές του: ένα τόσο ακριβό αυτοκίνητο, δεν πας να το σπάσεις στα κατσάβραχα!
Το πηγαινοέφερνε λοιπόν στους πηγμένους δρόμους της πόλης, δουλειά-σπίτι, σπίτι-δουλειά, μαζί με τα νεύρα του, το άγχος του, την ταλαιπωρία του και τις καθυστερήσεις. Κι όλο έλεγε "αυτοί οι τυχεράκηδες με τα scooter!", λες και δεν μπορούσε να πάρει κι αυτός ένα! Αλλά ταυτιζότανε με το αυτοκίνητό του. Λες κι αυτό το "θηρίο" του "δάνειζε" τη δύναμή του κι αν αντί γι αυτό οδηγούσε ένα scooter, θα ένιωθε μειονεκτικά.
Τώρα βέβαια -που το scooter, το ποδήλατο και το μετρό, είναι τα αποκλειστικά μέσα μεταφοράς στην πόλη- μας φαίνονται αστεία όλα αυτά. Ποιος θα σκεφτόταν σήμερα, να πάει από το σπίτι στο γραφείο με... αυτοκίνητο? Και ποιος θα έβαζε τον εαυτό του σε τέτοια ταλαιπωρία και θα έχανε τόσο χρόνο από τη ζωή του, μόνο και μόνο γιατί θα ένιωθε πως το ακριβό αυτοκίνητό του τον... "ανεβάζει"? Είναι τρελά πράγματα αυτά, αλλά φαίνεται πως αυτό ήταν το πνεύμα εκείνης της εποχής. Δεν ήταν ο πατέρας παράξενος αλλά η εποχή του.
Έτσι ο πατέρας μου -όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι τότε- πήγαινε στο γραφείο εκνευρισμένος και αγχωμένος και πολύ συχνά, καθυστερημένος. Επειδή έπρεπε να υποβληθεί στην ίδια ταλαιπωρία και στο γυρισμό, επέστρεφε σπίτι επίσης αγχωμένος κι εκνευρισμένος, με τόσο κακή διάθεση που δεν μπορούσε να ασχοληθεί με τον εαυτό του και την οικογένειά του. Μέχρι που συνέβει ένα κοσμοϊστορικό γεγονός, που άλλαξε τη ζωή του: ήρθε στην Ελλάδα το scooter GTS 300i EVO της SYM! Το mega-scooter που ο πατέρας μου ερωτεύθηκε με την πρώτη ματιά!
Αν και το SYM GTS 300i του είχε γίνει έμμονη ιδέα και μιλούσε όλη μέρα γι αυτό, πάλι δεν το αγόραζε, με διάφορες δικαιολογίες. Η βασικότερη ήταν ότι "χρωστάω ακόμη τις δόσεις του αυτοκινήτου, θα βάλω κι άλλες για να το scooter?". Άδικα η μητέρα μου του εξηγούσε το αυτονόητο: ότι με την οικονομία που θα κάνει κάθε μήνα στη βενζίνη -αν χρησιμοποιεί το scooter αντί για το αυτοκίνητο- θα κάνει άμεση απόσβεση των δόσεων! Ουσιαστικά όχι μόνο δεν θα του κόστιζε τίποτα, αλλά θα είχε και κέρδος!
Στο τέλος ήταν αυτή που με δική της πρωτοβουλία έδωσε τη λύση: στην επέτειό τους -που ο πατέρας μου μέσα στο άγχος του την είχε για άλλη μια φορά ξεχάσει- του το έκανε δώρο. Ακόμη θυμάμαι την έκφραση μικρού παιδιού στο πρόσωπό του όταν το είδε. Κι έτσι άλλαξε τη ζωή του αλλά και τη ζωή μας!
Αν και το SYM GTS 300i του είχε γίνει έμμονη ιδέα και μιλούσε όλη μέρα γι αυτό, πάλι δεν το αγόραζε, με διάφορες δικαιολογίες. Η βασικότερη ήταν ότι "χρωστάω ακόμη τις δόσεις του αυτοκινήτου, θα βάλω κι άλλες για να το scooter?". Άδικα η μητέρα μου του εξηγούσε το αυτονόητο: ότι με την οικονομία που θα κάνει κάθε μήνα στη βενζίνη -αν χρησιμοποιεί το scooter αντί για το αυτοκίνητο- θα κάνει άμεση απόσβεση των δόσεων! Ουσιαστικά όχι μόνο δεν θα του κόστιζε τίποτα, αλλά θα είχε και κέρδος!
Στο τέλος ήταν αυτή που με δική της πρωτοβουλία έδωσε τη λύση: στην επέτειό τους -που ο πατέρας μου μέσα στο άγχος του την είχε για άλλη μια φορά ξεχάσει- του το έκανε δώρο. Ακόμη θυμάμαι την έκφραση μικρού παιδιού στο πρόσωπό του όταν το είδε. Κι έτσι άλλαξε τη ζωή του αλλά και τη ζωή μας!
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή